Ε Λ Λ Α Δ Α

Θα ήθελα να ξεχάσω τα 3-4 πρόβατα που δεν προλάβαμε να βγάλουμε από το μαντρί και τα ακούγαμε να σκούζουν καθώς μας πλησίασε η φωτιά, και εκείνο το σκυλάκι που παρέμεινε σιωπηλό και δεμένο μέχρι τη στιγμή που πανικόβλητο κατάλαβε ότι δεν υπάρχει σωτηρία. Τα αφεντικά του έλειπαν διακοπές και κανείς δε μας ειδοποίησε για αυτό.
Θα ήθελα να ξεχάσω τα πουλιά που δεν προλάβανε να φύγουν από τα πεύκα καθώς γινόντουσαν παρανάλωμα του πυρός και τα είδα στον αέρα να φτερουγίζουν για λίγο και ύστερα να πέφτουν σαν φθινοπωρινά φύλλα...
Θα ήθελα να ξεχάσω τα τρομαγμένα πρόσωπα των συναδέλφων μου όταν είδαμε τις 50μετρες φλόγες να μας ζώνουν από παντού.
Θα ήθελα να ξεχάσω τις αγωνιώδεις εκκλήσεις των ιδιοκτητών όλων των σπιτιών τριγύρω μας όταν άρχισαν να γλύφουν τα σπίτια τους οι φλόγες.
Θα ήθελα να ξεχάσω όλους αυτούς που ήρθαν με τζιπάκια κάνοντας χειρόφρενα και πατώντας γκάζι μόνο και μόνο για να απολαύσουν το θέαμα, χωρίς να μας βοηθάνε όταν τα ρουθούνια μας έτρεχαν κατράμι και μασούσαμε στάχτη, όταν προσπαθούσαμε να φύγουμε κόβοντας μάνικες και δε μπορούσαμε επειδή είχαν δημιουργήσει κυκλοφοριακό κομφούζιο μπροστά μας.
Θα ήθελα να ξεχάσω όλους αυτούς που έπιναν καφέ και μας ειρωνευόντουσαν την ώρα που δίναμε και ίσα που κρατούσαμε την ψυχή μας.
Θα ήθελα να ξεχάσω αυτούς που τραβούσαν πανικόβλητοι τον εξοπλισμό μας και μας άφηναν εκτεθειμένους στις φλόγες.
Θα ήθελα να ξεχάσω τις πανικόβλητες φωνές συναδέλφων στον ασύρματο όταν τους κύκλωνε η φωτιά.

Θα ήθελα να ξεχάσω αυτή τη λαίλαπα που δεν υπήρχε τρόπος να φρενάρεις και λαίμαργα κατάπιε τις όμορφες περιοχές που κάποτε χαρήκαμε ως παιδιά και τα παιδιά μας δε θα ξέρουν ότι υπήρχαν.

Μα δε θα ξεχάσω εκείνους τους χειριστές ελικοπτέρων που τελευταία στιγμή δημιούργησαν δίοδο διαφυγής μέσα από θεόρατους τοίχους φωτιάς που μας περιτριγύρισαν.
Μα δε θα ξεχάσω τους συναδέλφους από την Αταλάντη που ήρθαν να μας βοηθήσουν σε μια ξένη για αυτούς περιοχή.
Μα δε θα ξεχάσω όλες τις κυβερνήσεις έως τώρα που επιτρέπουν σε οικοπεδοφάγους να χτίζουν, που αντιμετωπίζουν με αναλγησία τους εμπρησμούς και κοροϊδεύουν τους εθελοντές.
Μα δε θα ξεχάσω το κράτος που ούτε γάντια δε μας έδωσε, πόσο μάλλον ένα ευχαριστώ, για να μη δείξει την επιτηδευμένη ανικανότητα του μπροστά στα συμφέροντα.
Μα δε θα ξεχάσω ότι καταφέραμε 4 παιδιά με 1 όχημα να σταματήσουμε ένα μέτωπο 500 μέτρων, να σώσουμε 5 σπίτια και μερικά ζώα… θα βοηθήσει να κοιμηθώ όταν θα γυρίζουν οι εικόνες φρίκης στο μυαλό μου.
Μα δε θα ξεχάσω την όμορφη τραυματιοφορέα που μου συμπαραστάθηκε όταν δεν είχα αναπνοή, τους έμπειρους γιατρούς που έπεσαν πάνω μου και μου ξανάδωσαν μέλλον, καθώς και το νοσηλευτικό προσωπικό που ξεχείλιζε από ανθρωπιά και καλοσύνη, ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
ΚΑΙ δεν θα ξεχάσω να λέγομαι ακόμη άνθρωπος και να χρωστάω στη φύση ένα μεγάλο συγνώμη για όλες τις καταστροφές που της έχει προξενήσει το είδος μου.

Η ΑΠΟΡΙΑ ΜΟΥ είναι οι βίλες που θα χτίσετε θα έχουν νόημα εάν δεν υπάρχει πια πράσινο γύρω σας ; Όταν ο αέρας θα μυρίζει στάχτη και θα σας καίει τους πνεύμονες ; Πώς διάολο θα αναπνέετε εσείς εκεί πάνω και εμείς εδώ κάτω ; Πώς περιμένω από ένα κράτος με στημένες εκλογές και προκάτ κόμματα να δημιουργήσει ένα καλύτερο μέλλον από τις στάχτες που έχουν γεμίσει τα πνευμόνια μου…

Λίγη στάχτη στα μαλλιά…
Δολοφόνοι…

28 Αυγούστου με e-mail στο Έψιλον της Ελευθεροτυπίας από τον εθελοντή δασοπυροσβέστη Νίκο Φιλιππόπουλο

ΣΥΓΝΩΜΗ ΕΛΛΑΔΑ

ανάξιοι να προστατεύσουμε τη χώρα μας,
ανάξιοι να προστατεύσουμε τους συνανθρώπους μας,
ανάξιοι να προστατεύσουμε τα χωριά μας
ανάξιοι να προστατεύσουμε την Ιστορία μας

Σ Υ Γ Ν Ω Μ Η

Ε Λ Λ Α Δ Α

Η Φαϊρούζ στο Ηρώδειο 7 Ιουλίου 2007

H Φαϊρούζ στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού / 7 Ιουλίου 2007, 21:00

f a i r u z

Μία και μοναδική συναυλία εδώσε φέτος η μαγική Φαϊρούζ, και αυτή επέλεξε να τη δώσει στο Ηρώδειο στις 7 Ιουλίου, για τα παιδιά που δοκιμάζονται από τον πόλεμο και την αρρώστια.

'Ισως η ωραιότερη συναυλία που παρακολούθησα ποτέ, μπήκα εκστασιασμένος από την ιδέα και μόνο, έφυγα συγκλονισμένος από τη φωνή, την παρουσία, την ερμηνεία και τον τρόπο που ΟΛΟΙ παρακολουθούσαν τη συναυλία. Στο Ηρώδειο δεν ακουγόταν κανένας ήχος, η σιωπή κυρίευσε το χώρο και οι ανάσες κόπηκαν μόλις χαμήλωσαν τα φώτα μέχρι που φάνηκε η ίδια στη σκηνή για να γνωρίσει την αληθινή αποθέωση!

{Ξεκίνησε τη μουσική της σταδιοδρομία σε πολύ νεαρή ηλικία. Το όνομά της σημαίνει «τιρκουάζ» (κατά άλλους και «πολύτιμος λίθος»). Γεννήθηκε με το όνομα Νουχάντ Χαντάντ στις 21 Νοεμβρίου 1935 στον Λίβανο και είναι γνωστή ως «πρέσβειρα των αστεριών», «πρέσβειρα των Αράβων», «γειτόνισσα του Φεγγαριού» και ως «η ποιήτρια της φωνής». Μεγάλωσε με τους γονείς και τα τρία αδέρφια της σε ένα παραδοσιακό πέτρινο λιβανέζικο σπίτι, όπου μοιράζονταν την κουζίνα με τους γείτονες.

Τη μακρά της πορεία άρχισε στα τέλη της δεκαετίας του '40 από τη χορωδία του ραδιοφωνικού σταθμού του Λιβάνου. Τη δεκαετία του '50 κερδίζει την αναγνώριση των κριτικών και την αγάπη του κοινού και στα χρόνια που μεσολαβούν, καθιερώνεται όχι μόνο για το μουσικό της ταλέντο και την καλλιτεχνική της συνεισφορά, αλλά και ως πολιτιστικό και πολιτικό σύμβολο. Το σύμβολο ενός λαού και ενός πολιτισμού που αναζητά την ειρήνη και τα ανθρωπιστικά ιδανικά.Το 1956 εγκαινίασε με τη φωνή της το διεθνές φεστιβάλ του αρχαίου θεάτρου του Μπααλμπέκ όπου και λατρεύει να τραγουδά.Από τότε έχει τραγουδήσει σχεδόν σε όλες τις πρωτεύουσες του Αραβικού κόσμου, αλλά και στους μεγαλύτερους συναυλιακούς χώρους στην Αμερική, την Ευρώπη και την Αυστραλία, με τεράστια επιτυχία.

Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου στον Λίβανο (1975 - 1990), δεν εγκατέλειψε την πατρίδα της, σταμάτησε όμως να δίνει συναυλίες. Για την προσφορά της έχει αποσπάσει πολλές τιμητικές διακρίσεις και παράσημα ενώ την ημέρα της συναυλίας στο Ηρώδειο έλαβε ακόμα ένα, αυτό του Χρυσού Φοίνικα, που θα πάρει από τα χέρια του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, Κάρολου Παπούλια.}

links :

http://www.fairuzonline.com/ & http://www.fairouz.com/

70 χρόνια Μάνος Λοίζος

http://www.manosloizos.gr

«ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΧΑΜΕΝΟ»

Μάνος Λοΐζος: Ερωτικός, τρυφερός, ευαίσθητος, ονειροπόλος και μαζί μαχητικός και πεισματάρης. Με τη ψυχή δεμένη στο ταξίδι. Ένας ανήσυχος δημιουργός. Ένας συνειδητοποιημένος πολίτης, που τοποθετούσε πάντα τη δουλειά του απέναντι στα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα της εποχής του – παίρνοντας έτσι θέση, με το τραγούδι και τη ζωή του, απέναντι στο φασισμό, την καταπίεση, την αδικία, τον κοινωνικό ρατσισμό. Ο χρόνος, έχοντας τη δική του αμείλικτη ετυμηγορία, αποφάσισε στην περίπτωση του να κόψει το νήμα της ζωής νωρίς, διατηρώντας τον έτσι στη μνήμη μας ακμαίο, μειλίχιο, αισθαντικό κι ονειροπόλο… Η απώλεια του δε μας άφησε παντελώς απαρηγόρητους. Μας χάρισε ενθύμια ακριβά στη μνήμη – κληρονομιά και παρακαταθήκη – τα τραγούδια του, μόνιμους συντρόφους των δικών μας ονείρων, των δικών μας οραμάτων, των δικών μας προσδοκιών. Για να μας θυμίζουν με δικό τους τρόπο, την ευθύνη που έχουμε για ένα φωτεινότερο μέλλον. Τα αγαπημένα τραγούδια του Μάνου Λοΐζου δεν έπαψαν ποτέ να συγκινούν, να εμπνέουν και να «ντύνουν» την καθημερινότητα μας, τις πιο γλυκές αλλά και τις πιο δύσκολές στιγμές μας. 25 χρόνια αφότου σίγησε οριστικά το πιάνο του, το πλούσιο έργο του αλλά και το ήθος της χαρισματικής αυτής προσωπικότητας παραμένει ολοζώντανο και δείχνει το δρόμο για ένα «άλλο τραγούδι», που αφορά όλους μας.

_______

___________

________________

Με αφορμή τα 70 χρόνια από τη γέννηση του Μάνου Λοΐζου, η Τέχνη Εντός και ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου διοργάνωσαν δύο μεγάλες συναυλίες – αφιερώματα στον αξέχαστο δημιουργό Θεσσαλονίκη 30 Απριλίου Παλαί ντε Σπορ Αθήνα 7 Μαίου Στάδιο Ειρήνης & Φιλίας Τραγούδησαν: Χρήστος Θηβαίος Μελίνα Κανά Μανώλης Λιδάκης Βασίλης Παπακωνσταντίνου Μαρία Φαραντούρη μαζί τους ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης στη Θεσσαλονίκη & ο Λάκης Λαζόπουλος στην Αθήνα. Ήταν μια υπέροχη συναυλία, το παλαί ντε Σπόρ ήταν κατάμεστο, στα σκαλιά κόσμος, στις σκαλωσιές κόσμος και όπου υπήρχε κενό όρθιοι!

ήταν απλά... υπέροχα!