rain

I like sunny days but sometimes I like even better rainy days, especially those of the summer. It's something different, the feeling is weird. Sometimes I think that even the sky is looking for relief. it's so unique how we look into the water, into the mirrors that appear on the streets made by those drops of rain. How I look, how you look, even the lights of the cars and the signs are looking so…

Καλό Ταξίδι

Και ύστερα σιωπή, σιωπή γιατί απλά όλοι εμείς μείναμε άφωνοι μπροστά σε όσα πέρασαν αυτές οι 121 ψυχές εκεί πάνω. «μην τρομάξεις είμαστε όλοι καλά» έγραφε το μήνυμα που διάβασα την Κυριακή το μεσημέρι. Ήταν όλοι καλά, αλλά γιατί να μην είναι αφού… και πριν προλάβω να τελειώσω την σκέψη μου χτυπάει το κινητό, στην άλλη άκρη της γραμμής με φωνή κουρασμένη και με ίχνη αγωνίας, ένα γνώριμο πρόσωπο μου εξήγησε τη είχε γίνει. Ολοκληρώνω συνοπτικά τη συνομιλία και τρέχω πίσω στο ξενοδοχείο ανεβαίνω στο business center και μπαίνω στο internet. BBC, CNN, Politis.com.cy, fileleftheros.com.cy, ελληνικές εφημερίδες το αίμα μου είχε πλέον παγώσει διάβαζα και ξαναδιάβαζα μέχρι να συνειδητοποιήσω τι είχε γίνει. Είναι απίστευτο. Δε μπορεί να έχει συμβεί κάτι τέτοιο, όχι σήμερα – ημέρα γιορτής- όχι εκεί – για κάποιο λόγω πιστεύουμε ότι στον τόπο μας δεν συμβαίνουν ποτέ τραγωδίες…
Οι ώρες περνάνε αργά, ειδήσεις για πιλότο νεκρό στο πιλοτήριο, δήθεν μηνύματα (sms), ευθύνες και άλλες ιστορίες. Μια απίστευτη μέρα και μια διαφορετική νύχτα πιο βαριά από κάθε άλλη, πιο πικρή, πιο στυφή. Κοιμόμαστε στο ξενοδοχείο και ξυπνάμε πιο ήρεμοι, είναι Δευτέρα. Mετά τις πρωινές βουτιές, πρωινό,βόλτα και ήρθε η ώρα για το αεροδρόμιο.
Αεροδρόμιο, ναι. Η καρδιά χτυπάει πιο γρήγορα την ίδια ώρα κρύος ιδρώτας με λούζει. Φτάνουμε.παραδίδουμε το αυτοκίνητο και πάμε προς την πύλη εξόδου μας. Μέσα μου εύχομαι να έχει καθυστέρηση. Δεν έχει, πρέπει να επιβιβαστούμε. Ταξιδεύω από βρέφος μια ζωή είχα απόλυτη εξάρτηση με τις πτήσεις.
Απολάμβανα κάθε δευτερόλεπτο από το C-in στον έλεγχο διαβατηρίων, στα καταστήματα και μετά η κορύφωση. Η απόλυτη αίσθηση του να βρίσκεσαι εκεί ψηλά, ανάμεσα στα σύννεφα, μακριά από όλα, απόλυτα ανεξάρτητος για όση ώρα διαρκεί αυτό το ταξίδι στο όνειρο και σε κάθε νέο προορισμό.
Σήμερα όμως δεν είναι έτσι. Ο ιδρώτας έχει αντικαταστήσει την προσμονή και ο φόβος το ταξίδι του νου. Περνάμε με τους φίλους από τη φυσούνα και φτάνει η ώρα που πατάω το πόδι μου στο σκάφος. Ένα δάκρυ κυλάει για όλους όσους χάθηκαν. Η ανάγκη να κρυφτώ με κάνει να γελάσω. Γελάω δυνατά μέσα στην αμηχανία μου βλέπω έναν φροντιστή και πίσω του έναν από τους πιλότους. How are you feeling today? ρωτάω. We never felt better! Παίρνω ως απάντηση.
Τακτοποιούμαστε στις θέσεις μας και ένα μήνυμα γράφεται μηχανικά στο κινητό μου «έχω πετάξει τόσες φορές πρώτη φορά φοβάμαι». Αποστολή. Το μήνυμα έφυγε και σε δευτερόλεπτα από την άλλη μεριά του πλανήτη έρχεται μια απάντηση
« Η παναγιά μαζί σας » από έναν άνθρωπο που ποτέ δεν επικαλέστηκε τα θεία… αυτό με κάνει πιο νευρικό. Απογείωση – Προσγείωση.
…είμαστε ακόμη ζωντανοί
Καλό Ταξίδι, ας είναι ελαφρύ το χώμα που σας σκεπάζει

....Hotel stories (?)

Τέλος εποχής για το «Λήδρα Πάλας» Το ιστορικό ξενοδοχείο «Λήδρα Πάλας», της Λευκωσίας, που είναι συνυφασμένο με την ιστορία της Κύπρου τα τελευταία πενήντα χρόνια, φθάνει στο τέλος της ιστορίας του, τουλάχιστο όπως ήταν γνωστό μέχρι τώρα. Αν και χρησιμοποιείται ως χώρος διαμονής και εργασίας αξιωματούχων των Ηνωμένων Εθνών από το 1974, έμεινε ουσιαστικά χωρίς καμιά συντήρηση και θεωρείται ακατάλληλο. Η ΟΥΝΦΙΚΥΠ είχε ειδοποιήσει από πέρυσι ότι θα το εγκαταλείψει και η κυβέρνηση βρίσκεται σε συνεννόηση με τα Ηνωμένα Έθνη για τη μεταστέγαση των υπηρεσιών τους. Για την αποκατάσταση της λειτουργικότητας του ξενοδοχείου υπολογίστηκε ότι θα απαιτηθεί δαπάνη τεσσάρων εκατομμυρίων λιρών και η κυβέρνηση βρίσκεται στο στάδιο της αξιολόγησης της έκθεσης που υπέβαλε το Τμήμα Δημοσίων Έργων. Το «Λήδρα Πάλας» κτίστηκε το 1948, με κίτρινη πέτρα και με εξωτερική διακόσμηση που θυμίζει έντονα μεσανατολικά αραβουργήματα. Δίπλα ακριβώς βρίσκεται η κατοικία του πρέσβη της Ελλάδος. Μέχρι πρόσφατα ήταν το μόνο σημείο διέλευσης, διπλωματών και πολιτών, από και προς τις κατεχόμενες περιοχές της Κύπρου. Το 1963 δέχθηκε τις πρώτες σφαίρες, στη διάρκεια των μαχών που ακολούθησαν την τουρκοκυπριακή εξέγερση. Το 1974 ήταν πεδίο σφοδρών συγκρούσεων και στη βόρεια κυρίως πλευρά του φέρει έντονα τα σημάδια των μαχών. Μετά την κατάπαυση του πυρός, βρέθηκε στη νεκρή ζώνη και εκεί εγκαταστάθηκε η ΟΥΝΦΙΚΥΠ για να κατευθύνει τις ειρηνευτικές επιχειρήσεις της. Από τότε είναι το κέντρο κάθε διαμεσολαβητικής προσπάθειας. Και αυτό επειδή ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ, Κόφι Ανάν, έχει ζητήσει από την αρμόδια Επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών ποσό ύψους τριών εκατομμυρίων δολαρίων για τη μεταστέγαση των υπηρεσιών της ΟΥΝΦΙΚΥΠ. Ο υπουργός Εξωτερικών της Κύπρου, Γιώργος Ιακώβου όμως δήλωσε ότι η κυβέρνηση διαμαρτυρήθηκε για το γεγονός αυτό, αφού, όπως είπε, την ευθύνη για τη στέγαση των στελεχών της δύναμης φέρει το κυπριακό κράτος, με βάση τις αποφάσεις για τη δημιουργία και συντήρηση της ειρηνευτικής δύναμης. Ο κ. Ιακώβου είπε η κυβέρνηση βρίσκεται σε τακτική επαφή με την ΟΥΝΦΙΚΥΠ και εξέφρασε την άποψη ότι θα επιτευχθεί συμφωνία τόσο για τη μεταστέγαση του προσωπικού όσο και για το μέλλον του ξενοδοχείου «Λήδρα Πάλας».