Καλό Ταξίδι

Και ύστερα σιωπή, σιωπή γιατί απλά όλοι εμείς μείναμε άφωνοι μπροστά σε όσα πέρασαν αυτές οι 121 ψυχές εκεί πάνω. «μην τρομάξεις είμαστε όλοι καλά» έγραφε το μήνυμα που διάβασα την Κυριακή το μεσημέρι. Ήταν όλοι καλά, αλλά γιατί να μην είναι αφού… και πριν προλάβω να τελειώσω την σκέψη μου χτυπάει το κινητό, στην άλλη άκρη της γραμμής με φωνή κουρασμένη και με ίχνη αγωνίας, ένα γνώριμο πρόσωπο μου εξήγησε τη είχε γίνει. Ολοκληρώνω συνοπτικά τη συνομιλία και τρέχω πίσω στο ξενοδοχείο ανεβαίνω στο business center και μπαίνω στο internet. BBC, CNN, Politis.com.cy, fileleftheros.com.cy, ελληνικές εφημερίδες το αίμα μου είχε πλέον παγώσει διάβαζα και ξαναδιάβαζα μέχρι να συνειδητοποιήσω τι είχε γίνει. Είναι απίστευτο. Δε μπορεί να έχει συμβεί κάτι τέτοιο, όχι σήμερα – ημέρα γιορτής- όχι εκεί – για κάποιο λόγω πιστεύουμε ότι στον τόπο μας δεν συμβαίνουν ποτέ τραγωδίες…
Οι ώρες περνάνε αργά, ειδήσεις για πιλότο νεκρό στο πιλοτήριο, δήθεν μηνύματα (sms), ευθύνες και άλλες ιστορίες. Μια απίστευτη μέρα και μια διαφορετική νύχτα πιο βαριά από κάθε άλλη, πιο πικρή, πιο στυφή. Κοιμόμαστε στο ξενοδοχείο και ξυπνάμε πιο ήρεμοι, είναι Δευτέρα. Mετά τις πρωινές βουτιές, πρωινό,βόλτα και ήρθε η ώρα για το αεροδρόμιο.
Αεροδρόμιο, ναι. Η καρδιά χτυπάει πιο γρήγορα την ίδια ώρα κρύος ιδρώτας με λούζει. Φτάνουμε.παραδίδουμε το αυτοκίνητο και πάμε προς την πύλη εξόδου μας. Μέσα μου εύχομαι να έχει καθυστέρηση. Δεν έχει, πρέπει να επιβιβαστούμε. Ταξιδεύω από βρέφος μια ζωή είχα απόλυτη εξάρτηση με τις πτήσεις.
Απολάμβανα κάθε δευτερόλεπτο από το C-in στον έλεγχο διαβατηρίων, στα καταστήματα και μετά η κορύφωση. Η απόλυτη αίσθηση του να βρίσκεσαι εκεί ψηλά, ανάμεσα στα σύννεφα, μακριά από όλα, απόλυτα ανεξάρτητος για όση ώρα διαρκεί αυτό το ταξίδι στο όνειρο και σε κάθε νέο προορισμό.
Σήμερα όμως δεν είναι έτσι. Ο ιδρώτας έχει αντικαταστήσει την προσμονή και ο φόβος το ταξίδι του νου. Περνάμε με τους φίλους από τη φυσούνα και φτάνει η ώρα που πατάω το πόδι μου στο σκάφος. Ένα δάκρυ κυλάει για όλους όσους χάθηκαν. Η ανάγκη να κρυφτώ με κάνει να γελάσω. Γελάω δυνατά μέσα στην αμηχανία μου βλέπω έναν φροντιστή και πίσω του έναν από τους πιλότους. How are you feeling today? ρωτάω. We never felt better! Παίρνω ως απάντηση.
Τακτοποιούμαστε στις θέσεις μας και ένα μήνυμα γράφεται μηχανικά στο κινητό μου «έχω πετάξει τόσες φορές πρώτη φορά φοβάμαι». Αποστολή. Το μήνυμα έφυγε και σε δευτερόλεπτα από την άλλη μεριά του πλανήτη έρχεται μια απάντηση
« Η παναγιά μαζί σας » από έναν άνθρωπο που ποτέ δεν επικαλέστηκε τα θεία… αυτό με κάνει πιο νευρικό. Απογείωση – Προσγείωση.
…είμαστε ακόμη ζωντανοί
Καλό Ταξίδι, ας είναι ελαφρύ το χώμα που σας σκεπάζει